De muilkorf raakt steeds meer geaccepteerd als hulpmiddel in hondenland. Maar gaat iedereen er even verantwoord mee om?
Een gewone doordeweekse ochtend. De zon scheen, de jonge vrouw genoot van het gezelschap van haar 2 honden. Ze had de cocker spaniëls net losgeclipt en liep onbezorgd haar gebruikelijke route door het veld.
Plotseling stond één van haar honden stil en werd heel alert. De vrouw merkte dat er “iets” gaande was. Voor dat ze er over na kon denken schoot een paar seconden later, vanuit een bosje, een ongeleid projectiel haar kant op. Het bleek een (weliswaar) gemuilkorfde herder te zijn, die het duidelijk op haar honden gemunt had. Grommend en uitvallend richtte hij zijn agressie op de Cockers die keffend weerwoord gaven. Ze probeerde de hond weg te jagen, dit had nauwelijks effect. Het baasje van de herder kwam er achteraan gelopen en was duidelijk verbaasd over haar acties. Met opgewonden stem werd een paar keer verkondigd dat de hond niet kon bijten omdat hij een muilkorf om had.
Ja, dat had ze natuurlijk wel gezien…..Ze antwoordde dat het toch duidelijk was dat zijn gedrag ongewenst was. Beleefd vroeg ze aan de eigenaresse of deze haar hond niet bij zich kon houden. Volgens de andere partij moest de hond “oefenen” in zijn gedrag naar andere honden. Het zou het maar een minuut of twee duren en dan was er vervolgens niets meer aan de hand…Blijkbaar dacht de hond daar zelf anders over. Na een korte pauze richtte hij zijn uitvalgedrag toch weer richting de (inmiddels zeer opgewonden) cockers. Die werden door hun bazin aangelijnd. Zij vroeg de andere hondenbezitter met klem om dit ook te doen.
Eindelijk had de eigenaresse van de herder door dat spelen met andere honden er vandaag niet in zat en lijnde deze met duidelijke tegenzin aan. Gelukkig liep de situatie met een sisser af…..
Dit verhaal is een willekeurig voorbeeld van hoe een goed hulpmiddel verkeerd gebruikt kan worden. Het is een goede zaak dat de muilkorf steeds vaker in het straatbeeld te zien is. Veel hondeneigenaren hebben hun afkeer ervoor laten varen en kiezen voor veiligheid. Ook al krijgt hun hond daardoor vaak het etiket “gevaarlijk” en vinden medemensen er iets van. Het kan een bescherming zijn voor andere honden of mensen maar ook voor de hond zelf. Soms wordt een hond ook gemuilkorfd om te voorkomen dat hij van straat eet of bijvoorbeeld naar wespen hapt. Oordeel dus niet te snel!
Natuurlijk is het niet de bedoeling dat honden hetzelfde gedrag kunnen vertonen ten aanzien van andere honden of mensen als zonder muilkorf. Het bijtgevaar ontbreekt, maar letsel toebrengen kan nog steeds. Daarbij heb ik het niet eens over emotionele schade.
Ook al heeft een hond een muilkorf om, voor een bedreigde hond of mens is het een angstige ervaring. Het effect is hetzelfde wanneer je serieus een vuurwapen op iemand richt en dan zegt: “er gebeurt niets, de veiligheidspal zit er op”.
Hierbij een aantal handreikingen voor het juiste gebruik van de muilkorf:
Tot slot wil ik mijn waardering uitspreken voor het overgrote deel van de mensen die de muilkorf op een verantwoorde manier gebruiken. Goed bezig! Het is een teken dat je je verantwoordelijkheid neemt en rekening houdt met andere mensen en honden.